بیماری های چشم

گلوکوم یا آب سیاه بیماری چشمی است که در آن بالا رفتن فشار داخلی چشم منجر به آسیب به عصب بینایی و در نتیجه کاهش بینایی چشم می شود. تاخیر در درمان این بیماری عواقب غیر قابل جبرانی مثل کوری چشم را به همراه دارد و سرعت در درمان منجر به توقف پیشرفت بیماری و کاهش دید بیمار می شود.
در چشم دائما مایع شفافی به نام زلالیه از محلی که به آن زاویه می گویند که محل تلاقی عنبیه و قرنیه است، ترشح می شود. هر عاملی که مانع از تخلیه زلالیه از زاویه شود یا خروج آن را کند کند، منجر به تجمع زلالیه و افزایش فشار چشم می شود. دو نوع اصلی بیماری آب سیاه شامل گلوکوم زاویه بسته و گلوکوم زاویه باز است. در گلوکوم زاویه باز که شایع ترین نوع این بیماری است، به دلایل نامشخصی سرعت تخلیه زلالیه از زاویه کم می شود. در ابتدا علائمی ندارد اما به تدریج بیمار دید کناری خود را از دست می دهد. گلوکوم زاویه بسته با علائمی مانند درد چشم، سردرد، حالت تهوع و استفراغ ناگهانی، هاله در اطراف منبع نور، مردمک باز، کاهش یا از دست دادن دید بروز می کند. سایر انواع آب سیاه شامل گلوکوم با فشار طبیعی یا پایین، گلوکوم مادرزادی، گلوکوم ثانویه و گلوکوم رنگدانه ای می باشد. گلوکوم با فشار طبیعی معمولاً بدون علامت است و معمولاً بیمار زمانی متوجه می شود که دید کناری خود را از دست داده است. گلوکوم مادرزادی در کودکان به دلیل نقص مادرزادی با علائمی مانند چشم های کدر، حساسیت به نور و ریزش شدید اشک بروز می کند. گلوکوم ثانویه معمولاً عارضه بیماری های چشمی مثل آب مروارید یا آسیب های چشمی و … می باشد. گلوکوم رنگدانه ای بسیار نادر بوده و به دلیل قرار گرفتن رنگدانه های عنبیه روی محل خروج مایع زلالیه از چشم که باعث جلوگیری از تخلیه مایع می گردد، ایجاد می شود.