لنز تماسی

لنزهای تماسی که به آنها عینک های نامرئی نیز می گویند، صفحات پلاستیکی دارای انحنا، نازک و شفافی هستند که برای بهبود بینایی و اصلاح عیوب انکساری شامل دوربینی، نزدیک بینی و آستیگماتیسم یا قوز قرنیه برروی قرنیه قرار می گیرند. لنزهای تماسی به دو دسته کلی لنزهای سخت و نرم تقسیم می شوند.

لنزهای تماسی نرم از جنس سیلیکون هیدروژل هستند و در مقایسه با لنزهای سخت، بسیار نرم و انعطاف پذیر و راحت هستند  اما از لنزهای سخت گران تر بوده و نیاز به مراقبت و رعایت اصول بهداشتی بیشتری دارند.  این لنزها ممکن است نمره دار باشند و جایگزین عینک شوند یا بدون نمره باشند و به عنوان پانسمان در زخم های قرنیه  به کار روند. لنزهای نرم شامل لنزهای با مصرف روزانه، لنزهای با مصرف دراز مدت، لنزهای یک بار مصرف، لنزهای توریک، لنزهای رنگی و لنزهای بانداژ می باشند.

لنزهای سخت شامل  لنزهای تماسی  PMMA  و لنزهای RGP با قابلیت نفوذپذیری نسبت به گاز اکسیژن  هستند. لنزهای PMMZ  دیگر به ندرت استفاده می شود و در اینجا منظور از لنزهای سخت، لنزهای RGP است که اجازه رسیدن اکسیژن به قرنیه را می دهند و قدرت سازگاری بالاتری با قرنیه دارند. لنزهای سخت بیشتر برای بیمارانی که آستیگمات هستند یا قوز قرنیه یا پیرچشمی دارند توصیه می شود. نسبت به لنزهای نرم دید بهتری می دهند و به دلیل مقاومت بالا طول عمر درازتری دارند اما مدت زمان بیشتری نیاز است که فرد به استفاده از آنها عادت کند.

لنزهای ترکیبی همان طور که از اسمشان پیداست از ترکیب لنزهای نرم و سخت ساخته شده اند و بیشتر برای افرادی که دچار نامنظمی قرنیه یا قوز قرنیه هستند و نمی توانند لنزهای سخت را تحمل کنند، توصیه می شود.

در نهایت لنز مناسب باید براساس فیزیولوژی، شـماره چشـم، نقشه توپوگرافی قرنیه، شرایط فرد و … توسط چشم پزشک تجویـز شود.